Radziki Duże osada wymieniona w 1384 r. należąca do Andrzeja herbu Ogończyk kasztelana dobrzyńskiego, który dał początek rodzinie Radzikowskich władającej Radzikami przez kilka kolejnych wieków. W 1752 r. właścicielem był Stanisław Przeciszewski, na początku XIX w. Kazimierz Przeciszewski, a z kolei od 1839 r. Franciszek Salezy Dmochowski. We wsi erygowano na przełomie XIV i XV w. kościół św. Katarzyny. W kościele znajduje się kopia obrazu Guido Renkego. Przy kościele funkcjonuje Parafialna Izba Pamięci.
Po właścicielach ziemskich pozostał dwór z czterokolumnowym portykiem zbudowany w II połowie XIX w. przez Przeciszewskich, klasycystyczny. Burzliwe dzieje pogranicza odcisnęły piętno na historii Radzik, dziś na cmentarzu znajduje się pomnik powstańców styczniowych poległych w bitwie pod Bolesławicami (29.III.1864 r.). W parku obok dworu znajdują się ruiny rycerskiego zamku wzniesionego w latach 1435–1466 przez Radzikowskich. Zamek w 1510 r. został przebudowany przez ostatniego z rodu Mikołaja Radzikowskiego. W czasie wojen szwedzkich uszkodzony, popadł w ruinę. Obiekt reprezentuje najprostszy typ rycerskiej siedziby obronnej. Pierwotnie dostępu do zamku broniła fosa z wodą nawadniana z zanikającego obecnie stawu. Zamek został wzniesiony z cegły, którą układano w układzie wendyjskim i gotyckim a do podmurówki użyto kamienia polnego. Założony na planie kwadratu 28,8m x 28,8m. Wjazd do zamku prowadził przez przedbramie. Pozostały do dziś mury obwodowe zachowane prawie w całości. W miejscu pierwotnego budynku mieszkalnego piwnice o sklepieniu kolebkowym.
Miejscowość przez wiele lat była siedzibą rodową Radzikowskich herbu Ogończyk, którzy byli jej właścicielami w drugiej połowie XIV w. W 1413 r. majątek radzikowski otrzymał Janusz, który od tego czasu przyjął nazwisko Radzikowski. Ostatni z Radzikowskich, Jan, zmarł bezpotomnie w 1525 r., a jego siostra wyszła za mąż za Piotra Pleckiego, któremu w 1540 r. przypadły Radziki Duże wraz z przyległościami. Kolejnymi właścicielami byli Kucieńscy, a od końca XVI w. Tarnowscy. Ludwik Tarnowski, kasztelan rypiński, sprowadził do dóbr radzikowskich kolonistów niemieckich oraz Żydów. W 1752 r. córka Józefa Tarnowskiego, Franciszka, wyszła za mąż za Przeciszewskiego i w 1784 r. uzyskała zgodę na lokację miasta, do której ostatecznie nie doszło. W 1788 r., po śmierci pierwszego męża, poślubiła Jakuba Suchorskiego. Majątek radzikowski przeszedł jednak na jej synów z pierwszego małżeństwa: Franciszka i Kazimierza Przeciszewskich. Pozostał ich własnością do 1839 r., kiedy zadłużony majątek nabył Franciszek Salezy Dmochowski (1801–1871). Z tą postacią wiąże się dobrzyńska legenda spisana w powieści „Przekleństwo matki”, powiązana z jedynymi zachowanymi w okolicy ruinami zamku średniowiecznego.
Jak wykazano powyżej niezwykle bogata historia gminy, poczynając od czasów najdawniejszych, poprzez wszystkie kolejne epoki, idąc dalej piękno przyrody i ciągle żywe tradycje chociażby pielgrzymie, są niewyczerpywalnym źródłem inspiracji do herbu. Niewątpliwie Gmina Wąpielsk posiada największą ilość zachowanych budowli rezydencjonalno-obronnych spośród wszystkich sąsiadujących z nią, a nawet spośród wszystkich na Ziemi Dobrzyńskiej. Do najbardziej reprezentatywnych należą oczywiście ruiny zamku w Radzikach Dużych, a także licznie rozsiane dwory i wille szlacheckie – Długie,Wąpielsk, Radziki Duże i Radziki Małe, Łapinóżek, Tomkowo. Dlatego jako jeden z elementów godła gminy powinien wystąpić element symbolizujący właśnie ten aspekt. Rada gminy zdecydowała, iż będzie to wyidealizowany mur zamku radzikowskiego. Za powyższym wyborem przemawia także niepowtarzalny epizod związany z podjętą próbą ustanowienia w Radzikach Dużych miasta. Chrześcijańska tradycja pielgrzymowania do miejsc świętych, a w interesującym nas przypadku biegnący przez teren gminy Wąpielsk– Szlak Świętego Jakuba, oraz pozostawanie części gminy w obszarze administracyjnym parafii Świętego Jakuba, zachęciło władze gminy do wykorzystania jako elementu godła symbolu Świętego Jakuba, czyli muszli. Drwęca, rzeka, będąca linearną granicą gminy, będąca niegdyś szlakiem handlowym, dzisiaj wykorzystywana turystycznie, o niezwykłych walorach przyrodniczych, została umieszczona jako element godła herbowego. Barwa pola tarczy to czerwień. Czerwień, kolor symbolizujący wspaniałomyślność, hart ducha, waleczność, doniosłość, szlachetność, barwa jako jedna z najdroższych do uzyskania w średniowieczu kojarzona była z królewskością i możnymi rodami, znajduje się jako tło herbu chociażby radzikowskich Ogończyków. Flaga Gminy Wąpielsk składa się z płata dzielonego w pas na trzy jednakowej szerokości części, gdzie na środkowej znajduje się herb gminy. Barwy z herbu gminnego występują w barwach flagi.
